Brandstof maken uit lucht, hoe dromen werkelijkheid werden


Wanneer men spreekt over klimaatverandering, draaien alle hoofden meteen in de richting van CO2 uitstoot. Nieuwe technologieën schieten dan ook als paddenstoelen uit de grond om CO2 emissies te reduceren. Nog beter is het vangen van CO2 uit de lucht om het terug op te slaan in de grond. Dit bleek echter geen geweldig business model, vandaar dat naar manieren gezocht werd om de CO2 te verkopen en het een tweede leven te geven, bijvoorbeeld in de vorm van brandstoffen. Deze technologie wordt Air to Fuel (A2F) genoemd en kan de laatste tijd op veel (financiële) steun rekenen, ondanks zijn vele tegenstanders. Ligt de commerciële doorbraak van een CO2 neutrale brandstof in het verschiet?

They call it magic…

De technologie is niet nieuw, maar bestaat uit een beetje knip-en plakwerk. Simpel gezegd wordt water door middel van een energie-intensief elektrolyseproces gesplitst in H2 en O. Vervolgens wordt die H2 gemengd met CO2, dat via ethanolamines uit de lucht gefilterd is, ter vorming van koolwaterstoffen. Hieruit kunnen verschillende soorten brandstoffen gemaakt worden.

In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is dit geen manier om CO2 op magische wijze te doen verdwijnen. De CO2 die uit de lucht gehaald wordt, wordt nadien gewoon terug uitgestoten bij verbranding van deze synthetische brandstoffen. Bovendien is enorm veel energie nodig om CO2 om te zetten in brandstof. Dit hele proces is in het beste geval dus slechts CO2 neutraal, op voorwaarde dat hernieuwbare energie gebruikt wordt voor het proces.

Roze Brildragers of zwartkijkers?

Het belangrijkste tegenargument was lange tijd dat het onttrekken van CO2 aan de lucht met prijzen rond de 600 dollar per ton CO2 veel te duur was. De laatste tijd is er echter enorme vooruitgang geboekt dankzij de ontdekking van een nieuwe katalysator. Het onttrekken van een ton CO2 zou in de nabije toekomst slechts rond de 100 dollar kosten. Dit maakt deze synthetische brandstof nog steeds niet concurrentieel met andere (fossiele) brandstoffen. Ook de enorme hoeveelheden energie nodig voor het proces zijn een doorn in het oog van vele critici. Nochtans hoeft het niet allemaal zo negatief. A2F kan een perfecte aanvulling zijn voor een gebalanceerd net, gebruik makend van het teveel aan hernieuwbare energie. Bovendien is het een uitstekende manier om energie op te slaan.

Maar ik geloof dat A2F de wereld niet kan redden…

Zoals alles heeft dus ook A2F zijn voor -en nadelen. We moeten ook niet flauw doen, A2F heeft nooit gepretendeerd de oplossing te zijn voor klimaatopwarming, maar veeleer een manier om de opwarming van de aarde te vertragen door een alternatief te bieden voor fossiele brandstoffen. De vraag blijft, is dit een effectieve manier? De techniek staat nog helemaal niet op punt. Momenteel zijn tal van proefprojecten opgestart, maar om echt een verschil te maken, moet naar projecten op veel grotere schaal overgeschakeld worden, hetgeen nog minstens 10 jaar zal duren. Bovendien zijn de synthetische brandstoffen geproduceerd uit CO2 (nog) lang niet competitief met hun fossiele broertjes door hun hoge prijs.

Vernuftige zielen kunnen met ingenieuze ideeën op de proppen blijven komen, keer op keer blijft bewezen dat voorkomen beter is dan genezen. Het is essentieel dat deze en andere broeikasgassen het daglicht niet zien, in plaats van ze achteraf een tweedehands leven te geven, hoe nobel de intentie ook mag zijn. Ook deze technologie blijkt niets anders dan een pleister op de klimaatwonde. Doen we er goed aan te investeren in technologieën als deze, of zouden we beter focussen op substantiële veranderingen? In afwachting van de eerste elektrische vliegtuigen is dit al bij al een mooi initiatief. Alle beetjes helpen zeker?